пола

Речник на българския език

1. пола̀ съществително име, женски род (тип 41) редактиране

Значение

мн. полѝ, ж.
1. Горна женска дреха, която обхваща тялото от кръста надолу. Копринена пола.
2. Долната част на широка дреха. Поли на палто.
3. Прен. Периферия на шапка.
4. Прен. Само мн. Подножие. В полите на Витоша.
5. Диал. Черга или част от черга, която се тъче върху една основа. Постели новата пола.

Грешни изписвания (3)

  • полъ
  • пула
  • пулъ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. по-ла
членувано по-ла-та
мн.ч. по-ли
членувано по-ли-те
звателна форма

2. пола — ед. ч. непълен член

пола е производна форма на пол (ед. ч. непълен член).

3. пола — бройна форма

пола е производна форма на пол (бройна форма).