комбинаторика

Речник на българския език

комбинато̀рика съществително име, женски род (тип 41) редактиране

Значение

ж., само ед. Дял от елементарната математика, който изучава видовете комбинации с краен брой елементи или числа.
прил. комбинато̀рен, комбинато̀рна, комбинато̀рно, мн. комбинато̀рни.

Грешни изписвания (31)

  • комбенаторека
  • комбенаторекъ
  • комбенаторика
  • комбенаторикъ
  • комбенъторека
  • комбенъторекъ
  • комбенъторика
  • комбенъторикъ
  • комбинаторека
  • комбинаторекъ
  • комбинаторикъ
  • комбинъторека
  • комбинъторекъ
  • комбинъторика
  • комбинъторикъ
  • кумбенаторека
  • кумбенаторекъ
  • кумбенаторика
  • кумбенаторикъ
  • кумбенъторека
  • кумбенъторекъ
  • кумбенъторика
  • кумбенъторикъ
  • кумбинаторека
  • кумбинаторекъ
  • кумбинаторика
  • кумбинаторикъ
  • кумбинъторека
  • кумбинъторекъ
  • кумбинъторика
  • кумбинъторикъ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ком-би-на-то-ри-ка
членувано ком-би-на-то-ри-ка-та
мн.ч. ком-би-на-то-ри-ки
членувано ком-би-на-то-ри-ки-те
звателна форма