урегулиране

Речник на българския език

урегулѝране съществително име, среден род (тип 71) редактиране

Значение

Грешни изписвания (15)

  • ореголиране
  • ореголиръне
  • орегулиране
  • орегулиръне
  • ориголиране
  • ориголиръне
  • оригулиране
  • оригулиръне
  • уреголиране
  • уреголиръне
  • урегулиръне
  • уриголиране
  • уриголиръне
  • уригулиране
  • уригулиръне

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. уре-гу-ли-ра-не
членувано уре-гу-ли-ра-не-то
мн.ч. уре-гу-ли-ра-ния
членувано уре-гу-ли-ра-ни-я-та