разквартируване

Речник на българския език

разквартиру̀ване съществително име, среден род (тип 71) редактиране

Значение

Грешни изписвания (15)

  • разквартеруване
  • разквартерувъне
  • разквартирувъне
  • разквъртеруване
  • разквъртерувъне
  • разквъртируване
  • разквъртирувъне
  • ръзквартеруване
  • ръзквартерувъне
  • ръзквартируване
  • ръзквартирувъне
  • ръзквъртеруване
  • ръзквъртерувъне
  • ръзквъртируване
  • ръзквъртирувъне

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. раз-к-вар-ти-ру-ва-не
членувано раз-к-вар-ти-ру-ва-не-то
мн.ч. раз-к-вар-ти-ру-ва-ния
членувано раз-к-вар-ти-ру-ва-ни-я-та