кооператор

Речник на българския език

коопера̀тор съществително име, мъжки род (тип 7) редактиране

Значение

мн. коопера̀тори, м. Член на кооперация.

Грешни изписвания (15)

  • кооператур
  • коопиратор
  • коопиратур
  • коуператор
  • коуператур
  • коупиратор
  • коупиратур
  • куоператор
  • куоператур
  • куопиратор
  • куопиратур
  • кууператор
  • кууператур
  • куупиратор
  • куупиратур

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ко-о-пе-ра-тор
непълен член ко-о-пе-ра-то-ра
пълен член ко-о-пе-ра-то-рът
мн.ч. ко-о-пе-ра-то-ри
членувано ко-о-пе-ра-то-ри-те
бройна форма ко-о-пе-ра-то-ра
звателна форма