комендатура

Речник на българския език

комендату̀ра съществително име, женски род (тип 41) редактиране

Значение

ж., само ед. Комендантство.

Грешни изписвания (15)

  • комендатуръ
  • комендътура
  • комендътуръ
  • коминдатура
  • коминдатуръ
  • коминдътура
  • коминдътуръ
  • кумендатура
  • кумендатуръ
  • кумендътура
  • кумендътуръ
  • куминдатура
  • куминдатуръ
  • куминдътура
  • куминдътуръ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ко-мен-да-ту-ра
членувано ко-мен-да-ту-ра-та
мн.ч. ко-мен-да-ту-ри
членувано ко-мен-да-ту-ри-те
звателна форма