рехабилитатор

Речник на българския език

рехабилита̀тор съществително име, мъжки род (тип 7) редактиране

Значение

мн. рехабилитатори, м. Медицинско лице, което се занимава с рехабилитация.

Грешни изписвания (31)

  • рехабелетатор
  • рехабелетатур
  • рехабелитатор
  • рехабелитатур
  • рехабилетатор
  • рехабилетатур
  • рехабилитатур
  • рехъбелетатор
  • рехъбелетатур
  • рехъбелитатор
  • рехъбелитатур
  • рехъбилетатор
  • рехъбилетатур
  • рехъбилитатор
  • рехъбилитатур
  • рихабелетатор
  • рихабелетатур
  • рихабелитатор
  • рихабелитатур
  • рихабилетатор
  • рихабилетатур
  • рихабилитатор
  • рихабилитатур
  • рихъбелетатор
  • рихъбелетатур
  • рихъбелитатор
  • рихъбелитатур
  • рихъбилетатор
  • рихъбилетатур
  • рихъбилитатор
  • рихъбилитатур

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ре-ха-би-ли-та-тор
непълен член ре-ха-би-ли-та-то-ра
пълен член ре-ха-би-ли-та-то-рът
мн.ч. ре-ха-би-ли-та-то-ри
членувано ре-ха-би-ли-та-то-ри-те
бройна форма ре-ха-би-ли-та-то-ра
звателна форма