ПОКОРИТЕЛКА

Речник на българския език

покорѝтелка съществително име, женски род (тип 41) редактиране

Значение

мн. покорѝтелки, ж. Жена покорител.

Грешни изписвания (15)

  • покорителкъ
  • покоритилка
  • покоритилкъ
  • покурителка
  • покурителкъ
  • покуритилка
  • покуритилкъ
  • пукорителка
  • пукорителкъ
  • пукоритилка
  • пукоритилкъ
  • пукурителка
  • пукурителкъ
  • пукуритилка
  • пукуритилкъ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. по-ко-ри-тел-ка
членувано по-ко-ри-тел-ка-та
мн.ч. по-ко-ри-тел-ки
членувано по-ко-ри-тел-ки-те
звателна форма