унификация

Речник на българския език

унифика̀ция съществително име, женски род (тип 47) редактиране

Значение

ж., само ед. Уеднаквяване.
прил. унификацио̀нен, унификацио̀нна, унификацио̀нно, мн. унификацио̀нни.

Грешни изписвания (47)

  • онефекацеа
  • онефекацеъ
  • онефекацея
  • онефекациа
  • онефекациъ
  • онефекация
  • онефикацеа
  • онефикацеъ
  • онефикацея
  • онефикациа
  • онефикациъ
  • онефикация
  • онифекацеа
  • онифекацеъ
  • онифекацея
  • онифекациа
  • онифекациъ
  • онифекация
  • онификацеа
  • онификацеъ
  • онификацея
  • онификациа
  • онификациъ
  • онификация
  • унефекацеа
  • унефекацеъ
  • унефекацея
  • унефекациа
  • унефекациъ
  • унефекация
  • унефикацеа
  • унефикацеъ
  • унефикацея
  • унефикациа
  • унефикациъ
  • унефикация
  • унифекацеа
  • унифекацеъ
  • унифекацея
  • унифекациа
  • унифекациъ
  • унифекация
  • унификацеа
  • унификацеъ
  • унификацея
  • унификациа
  • унификациъ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. уни-фи-ка-ция
членувано уни-фи-ка-ци-я-та
мн.ч. уни-фи-ка-ции
членувано уни-фи-ка-ци-и-те
звателна форма