полиграфия

Речник на българския език

полигра̀фия съществително име, женски род (тип 47) редактиране

Значение

ж., само ед. Технически отрасъл за книгопечатане и размножаване на печатни произведения.
прил. полиграфѝчен, полиграфѝчна, полиграфѝчно, мн. полиграфѝчни.
прил. полиграфѝчески, полиграфѝческа, полиграфѝческо, мн. полиграфѝчески.

Грешни изписвания (23)

  • полеграфеа
  • полеграфеъ
  • полеграфея
  • полеграфиа
  • полеграфиъ
  • полеграфия
  • полиграфеа
  • полиграфеъ
  • полиграфея
  • полиграфиа
  • полиграфиъ
  • пулеграфеа
  • пулеграфеъ
  • пулеграфея
  • пулеграфиа
  • пулеграфиъ
  • пулеграфия
  • пулиграфеа
  • пулиграфеъ
  • пулиграфея
  • пулиграфиа
  • пулиграфиъ
  • пулиграфия

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. по-лиг-ра-фия
членувано по-лиг-ра-фи-я-та
мн.ч. по-лиг-ра-фии
членувано по-лиг-ра-фи-и-те
звателна форма