археология

Речник на българския език

археоло̀гия съществително име, женски род (тип 47) редактиране

Значение

ж., само ед. Спец. Наука, която изучава историческото минало на човечеството по запазени паметници на материалната култура.

Грешни изписвания (47)

  • археологеа
  • археологеъ
  • археологея
  • археологиа
  • археологиъ
  • археулогеа
  • археулогеъ
  • археулогея
  • археулогиа
  • археулогиъ
  • археулогия
  • архиологеа
  • архиологеъ
  • архиологея
  • архиологиа
  • архиологиъ
  • архиология
  • архиулогеа
  • архиулогеъ
  • архиулогея
  • архиулогиа
  • архиулогиъ
  • архиулогия
  • ърхеологеа
  • ърхеологеъ
  • ърхеологея
  • ърхеологиа
  • ърхеологиъ
  • ърхеология
  • ърхеулогеа
  • ърхеулогеъ
  • ърхеулогея
  • ърхеулогиа
  • ърхеулогиъ
  • ърхеулогия
  • ърхиологеа
  • ърхиологеъ
  • ърхиологея
  • ърхиологиа
  • ърхиологиъ
  • ърхиология
  • ърхиулогеа
  • ърхиулогеъ
  • ърхиулогея
  • ърхиулогиа
  • ърхиулогиъ
  • ърхиулогия

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ар-хе-о-ло-гия
членувано ар-хе-о-ло-ги-я-та
мн.ч. ар-хе-о-ло-гии
членувано ар-хе-о-ло-ги-и-те
звателна форма