самоуспокоил

Речник на българския език

1. самоуспокоил — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

самоуспокоил е производна форма на самоуспокоя (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. самоуспокоил — мин. деят. св. прич. м. р.

самоуспокоил е производна форма на самоуспокоя (мин. деят. св. прич. м. р.).