самоубедил

Речник на българския език

1. самоубедил — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

самоубедил е производна форма на самоубедя (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. самоубедил — мин. деят. св. прич. м. р.

самоубедил е производна форма на самоубедя (мин. деят. св. прич. м. р.).