поотчупел

Речник на българския език

1. поотчупел — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

поотчупел е производна форма на поотчупя (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. поотчупел — мин. деят. несв. прич. м. р.

поотчупел е производна форма на поотчупя (мин. деят. несв. прич. м. р.).