поококорил

Речник на българския език

1. поококорил — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

поококорил е производна форма на поококоря (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. поококорил — мин. деят. св. прич. м. р.

поококорил е производна форма на поококоря (мин. деят. св. прич. м. р.).