понаточило

Речник на българския език

1. понаточило — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.

понаточило е производна форма на понаточа (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.).

2. понаточило — мин. деят. св. прич. ср. р.

понаточило е производна форма на понаточа (мин. деят. св. прич. ср. р.).