понаплюнчели

Речник на българския език

1. понаплюнчели — преизк. накл., сег. вр., 3 л., мн. ч.

понаплюнчели е производна форма на понаплюнча (преизк. накл., сег. вр., 3 л., мн. ч.).

2. понаплюнчели — мин. деят. несв. прич. мн. ч.

понаплюнчели е производна форма на понаплюнча (мин. деят. несв. прич. мн. ч.).