понабрулили

Речник на българския език

1. понабрулили — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., мн. ч.

понабрулили е производна форма на понабруля (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., мн. ч.).

2. понабрулили — мин. деят. св. прич. мн. ч.

понабрулили е производна форма на понабруля (мин. деят. св. прич. мн. ч.).