понабрулил

Речник на българския език

1. понабрулил — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

понабрулил е производна форма на понабруля (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. понабрулил — мин. деят. св. прич. м. р.

понабрулил е производна форма на понабруля (мин. деят. св. прич. м. р.).