ОКАРИКАТУРВАНЕ

Речник на българския език

окарикату̀рване съществително име, среден род (тип 71) редактиране

Значение

Грешни изписвания (31)

  • окарекатурване
  • окарекатурвъне
  • окарекътурване
  • окарекътурвъне
  • окарикатурвъне
  • окарикътурване
  • окарикътурвъне
  • окърекатурване
  • окърекатурвъне
  • окърекътурване
  • окърекътурвъне
  • окърикатурване
  • окърикатурвъне
  • окърикътурване
  • окърикътурвъне
  • укарекатурване
  • укарекатурвъне
  • укарекътурване
  • укарекътурвъне
  • укарикатурване
  • укарикатурвъне
  • укарикътурване
  • укарикътурвъне
  • укърекатурване
  • укърекатурвъне
  • укърекътурване
  • укърекътурвъне
  • укърикатурване
  • укърикатурвъне
  • укърикътурване
  • укърикътурвъне

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. ока-ри-ка-тур-ва-не
членувано ока-ри-ка-тур-ва-не-то
мн.ч. ока-ри-ка-тур-ва-ния
членувано ока-ри-ка-тур-ва-ни-я-та