ДОБРОЖЕЛАТЕЛКА

Речник на българския език

доброжела̀телка съществително име, женски род (тип 41) редактиране

Значение

мн. доброжела̀телки, ж. Жена доброжелател.

Грешни изписвания (31)

  • доброжелателкъ
  • доброжелатилка
  • доброжелатилкъ
  • доброжилателка
  • доброжилателкъ
  • доброжилатилка
  • доброжилатилкъ
  • добружелателка
  • добружелателкъ
  • добружелатилка
  • добружелатилкъ
  • добружилателка
  • добружилателкъ
  • добружилатилка
  • добружилатилкъ
  • дуброжелателка
  • дуброжелателкъ
  • дуброжелатилка
  • дуброжелатилкъ
  • дуброжилателка
  • дуброжилателкъ
  • дуброжилатилка
  • дуброжилатилкъ
  • дубружелателка
  • дубружелателкъ
  • дубружелатилка
  • дубружелатилкъ
  • дубружилателка
  • дубружилателкъ
  • дубружилатилка
  • дубружилатилкъ

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. доб-ро-же-ла-тел-ка
членувано доб-ро-же-ла-тел-ка-та
мн.ч. доб-ро-же-ла-тел-ки
членувано доб-ро-же-ла-тел-ки-те
звателна форма