ДЕКЛИНАТОР

Речник на българския език

деклина̀тор съществително име, мъжки род (тип 7) редактиране

Значение

Грешни изписвания (7)

  • декленатор
  • декленатур
  • деклинатур
  • дикленатор
  • дикленатур
  • диклинатор
  • диклинатур

Словоформи

С дефиси (къси тирета) са показани възможностите за сричкопренасяне.

ед.ч. дек-ли-на-тор
непълен член дек-ли-на-то-ра
пълен член дек-ли-на-то-рът
мн.ч. дек-ли-на-то-ри
членувано дек-ли-на-то-ри-те
бройна форма дек-ли-на-то-ра
звателна форма