срутел

Речник на българския език

1. срутел — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

срутел е производна форма на срутя (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. срутел — мин. деят. несв. прич. м. р.

срутел е производна форма на срутя (мин. деят. несв. прич. м. р.).