самоотречете

Речник на българския език

1. самоотречете — сег. вр., 2 л., мн. ч.

самоотречете е производна форма на самоотрека (сег. вр., 2 л., мн. ч.).

2. самоотречете — повелително наклонение, мн. ч.

самоотречете е производна форма на самоотрека (повелително наклонение, мн. ч.).