самоотречало

Речник на българския език

1. самоотречало — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.

самоотречало е производна форма на самоотрека (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.).

2. самоотречало — мин. деят. несв. прич. ср. р.

самоотречало е производна форма на самоотрека (мин. деят. несв. прич. ср. р.).