самоотречал

Речник на българския език

1. самоотречал — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

самоотречал е производна форма на самоотрека (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. самоотречал — мин. деят. несв. прич. м. р.

самоотречал е производна форма на самоотрека (мин. деят. несв. прич. м. р.).