самоотрекли

Речник на българския език

1. самоотрекли — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., мн. ч.

самоотрекли е производна форма на самоотрека (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., мн. ч.).

2. самоотрекли — мин. деят. св. прич. мн. ч.

самоотрекли е производна форма на самоотрека (мин. деят. св. прич. мн. ч.).