самонаречете

Речник на българския език

1. самонаречете — сег. вр., 2 л., мн. ч.

самонаречете е производна форма на самонарека (сег. вр., 2 л., мн. ч.).

2. самонаречете — повелително наклонение, мн. ч.

самонаречете е производна форма на самонарека (повелително наклонение, мн. ч.).