поречете

Речник на българския език

1. поречете — сег. вр., 2 л., мн. ч.

поречете е производна форма на порека (сег. вр., 2 л., мн. ч.).

2. поречете — повелително наклонение, мн. ч.

поречете е производна форма на порека (повелително наклонение, мн. ч.).