понабирал

Речник на българския език

1. понабирал — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

понабирал е производна форма на понабирам (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

2. понабирал — преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.

понабирал е производна форма на понабирам (преизк. накл., мин. св. вр., 3 л., ед. ч., м. р.).

3. понабирал — мин. деят. св. прич. м. р.

понабирал е производна форма на понабирам (мин. деят. св. прич. м. р.).

4. понабирал — мин. деят. несв. прич. м. р.

понабирал е производна форма на понабирам (мин. деят. несв. прич. м. р.).