опростачело

Речник на българския език

1. опростачело — преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.

опростачело е производна форма на опростача (преизк. накл., сег. вр., 3 л., ед. ч., ср. р.).

2. опростачело — мин. деят. несв. прич. ср. р.

опростачело е производна форма на опростача (мин. деят. несв. прич. ср. р.).